Matka, która pozostała Dziewicą

Jeżeli chcemy dobrze zrozumieć wyjątkowość powołania i przeznaczenia Maryi, a w świetle Jej tajemnicy poznawać wciąż pełniej tajemnicę Chrystusa, to musimy zawsze odwoływać się do zbawczego planu Boga, bowiem – jak uczy Drugi Sobór Watykański – to „najłaskawszy i najmądrzejszy Bóg, chcąc dokonać odkupienia świata, gdy nadeszła pełnia czasu, zesłał Syna swego zrodzonego z niewiasty”. Macierzyńskie zatem a zarazem dziewicze powołanie i przeznaczenie Maryi ukierunkowane zostało na odkupienie ludzkości. Jest ono wyjątkowe i trudne, bo polega na zrodzeniu Mesjasza – Syna Najwyższego i przyjęciu Go w wierze. Towarzyszy mu jednak obietnica: „Pan z Tobą” (Łk 1,28), czyli Ja jestem z Tobą, wystarczy Ci mojej łaski, błogosławiona jesteś między niewiastami. W powołaniu Maryi każdy chrześcijanin odnajduje swe własne powołanie, które polega na przyjęciu Chrystusa w wierze i dzieleniu się Nim z innymi. Fiat Bożej Rodzicielki nie można ograniczać jedynie do przeszłości, ponieważ jego konsekwencje, jako daru i łaski Boga sięgają w wieczność.
Dziś patrzymy na obecną w Kościele Maryję jako na nasz wzór, by z Jej przykładu i w Jej szkole uczyć się Chrystusa i Kościoła, jego wiary, nadziei i miłości, która to miłość, zgodnie ze świadectwem Biblii, większa jest od wiary i mocniejsza od nadziei. Wszyscy zostaliśmy powołani w Chrystusie do wielbienia Boga naszym życiem, do świadczenia i okazywania miłości wobec wszystkich. Nasze życie, tak jak życie Matki naszego Pana, powinno być służbą Miłości, ponieważ to my Miłości tej jesteśmy sługami. W ten sposób bowiem, a może tylko w ten, realizuje się dojrzałe człowieczeństwo chrześcijańskie przeniknięte Bogiem, a swoją wolność oddające służbie Temu, który wolnym człowieka stworzył.